Escrito en la pantalla

Banda de xitanos


Anos atrás argallei o relato dun feito da miña vida que quedou escrito nas follas arrincadas dun caderno escolar. A historia conteina nunha daquelas reunións ao carón do lume nas xa frías noites de outubro das terras luguesas do Sil, na casa da miña avoa, onde o río aumenta o seu caudal polo embalse de Sequeiros para logo seguir na busca do Miño cara a fronteiriza Ribeira Sacra.

Como caseque tódolos días, despois da cena, era un bo momento para comer as primeiras castañas asadas, acompañadas de viño novo, e de paso escoitar os contos  dos maiores que estiveron en guerras lonxanas no tempo. A mais próxima rematara no ano 1939, aínda que foi a máis sanguenta, como dicía un veterán que recordaba o dramatismo de atopar o saír das trincheiras os corpos desfeitos de moitos rapaces recrutados para loitar na maioría dos casos por unhas ideas que descoñecían.

Eu estaba farto de tanta leria pola guerra do demo que dividía as xentes dos pobos. Así que tentei cambiar o rumbo da tertulia e buscar historias como as que escoitaba de neno e me causaban arrepío.

-Pois a min pasoume unha cousa moi curiosa, dixen. Foi no ano oitenta, cando exercía de axudante de redacción nun xornal madrileño. Como tódolos días, a xornada presentábase noxenta pois non atopaba nada interesante, así que fun o pazo dos deportes, na zona de Goya, onde había unha reunión de grupos da movida que tentaban tocar e cantar o mellor que podían. Como outras veces na redacción do xornal deron a hora da convocatoria equivocada, así que cando cheguei o polideportivo, os “pipas” estaban retirando o material do escenario. Os artistas xa fuxiran, así que como puiden coa axuda dun promotor que quedara o remate do evento montei a crónica e díxenlle o fotógrafo que lle pedira o material para acompañar a información a algún colega dos xornais da competencia.

Cando rematei a conversa como meu salvador na barra do bar do palacio dos deportes, despois de tomar en vasos de plástico unha quente cervexa, pedinlle o número de teléfono porque o ía a utilizar en situacións parecidas. Despedinme co habitual, cando necesites algo chámame. Enfilei hacia a porta de saída, pero intuía que algo estaba a pasar no escenario. Entrei por un dos accesos a pista do pavillón. ¡E que me leve o demo si non había alí centos de persoas de tódalas pelases!  Hasta puiden ver unha bandeira dos Estados Unidos co símbolo do fai o amor e non a guerra.

Un que non era de cebola e ademais un tanto papahostias, apuntabase a tódalas troulas que podía, así que fun cara a xente que esperaba o comezo do concerto. O tipo que saíu o escenario dixo algo así como ladies e non sei  que ... Jimi Hendrix.
¡Carallo! estarán de broma, si morreu facía dez anos, exclamei confuso. Estes da movida seguro que queren chamar a atención cunha xogada imprevisible para saír na foto como sexa, razoei.

De verdade que era un tipo igualiño ó Jimi Hendrix que coñecía polas fotografías dos discos que tiña do guitarrista zurdo. E levaba a mesma xente, coa mesma roupa e instrumentos musicais, como está no disco Band of gypsys. A actuación comezo con Who knows.
 ¡Me cago na tos, isto non pode ser! seguro que os que están aquí son zombies como os das serie Marvel, dicía mentres no paraba de abrir os ollos.

Acolloneime de verdade, porque apareceu ela, a moza loira que amei un verao dos setenta preto das augas do Mediterráneo. Pero si morrera dunha sobredose dous anos atrás cando se emputeceu por culpa dun ladran yonqui que aínda  percorría a súa cidade pedindo esmola para domar o mono do cabalo. Aivle díxome o moito que me quixo cando aínda levaba na carpeta de colexiala pegadas fotos de James Dean e versos escritos por ela. Recordou o ben que o pasamos nas quentes noites do Levante, pero tamén falou da tristura por non poderse despedirse de min cando chegaba o fin do verán que se anunciaba nas matugueiras secas dun abandonado solar do barrio vello da cidade donde vivía. Eu quedei coa boca aberta sen saber que dicir, como cando a vin por primeira vez con aqueles verdes ollos. Ela perdeuse entre a xente mentres soaba a guitarra de Hendrix, así que concentreime na música, que ía por Machine gun, e dixen isto non é mais que un sono. Funme a un recuncho e tamén vin pasar a basca da city, aqueles cos que compartín nenez e mocidade, unha rapazada guapa, alegre, ruidosa e maqueada a súa maneira. Saltaban algúns co porro colgado dos beizos e outros facíano con ollos brillantes de darlle a perica, pero non paraban de moverse polo recinto ateigado de xente como si levaran un foguete metido no cu.

Pechei os ollos. Na mara estaban todos. Miúda gavilla, de seguro que rematarían a festa escoitando jazz no pub da rúa Hortas, donde darían boa conta da cervexa. Quedeime durmido, pero sentindo os máxicos sons de Jimi e Cia. Cando espertei, todo estaba baleiro, así que corrín hacia as portas de saída. O pazo estaba pechado. Berrei canto puiden ata que apareceu un par de gardas de seguridade que con cara de poucos amigos, e chulería de gorilas dominantes, pedíronme que me identificara. Despois de que viran o carné de xornalista tranquilizaronse. Saín, dicindo: mi madriña onde me metín.

Xa era tarde e a crónica quedou para outro día. O que saíu no xornal non era o que eu vin. Meses despois atopeime cun paisano dun pobo veciño o meu que estaba en Madrid de paso a Nueva York donde traballaba no porto. Luciano contoume que aínda gardaba a vella guitarra eléctrica comprada no 65, a mesma de cando eu un neno bullangueiro lle pedía que me tocará algún rock instrumental que tanto me agarimaba. Falamos longo dos nosos músicos preferidos, moitos dos cales viu en directo desde finais dos sesenta ata o remate da década seguinte, pois apuntabase a tódolos los concertos. Mentres o corpo aguante, seguirei co vicio da música en directo, engadía un Luciano de longa cabeleira recollida en cola de color mais gris que negra.

A primeiras actuacións que vira meu amigo foron as de Country Joe and the Fish, Ten Years After e Procol Harum, no Fillmore East, recen chegado a city en setembro do 68, dixo, pero a que mais lle impresionou  foi a de Jimi Hendrix no derradeiro día de 1969 no mesmo escenario, si a do disco Band of gypsys. Recordaba como ían vestidos os músicos e o repertorio que tocaron. Eu calei, pero dixen para min: non fai falla que mo contes, eu estiven nese concerto, pero 10 anos despois.
-Inventalas gordas, dixeron do relato os meus compañeiros de reunión.-Teñen menos sentido que as trolas que nos as veces contamos da guerra cando estamos un pouco peneques. -Si non fora porque coñecemos que eres un xuntaletras, diríamos que estás tolo, rematou un dos contertulios no intre de levar a boca un vaso cargado de escuro viño, mentres na lareira ardían un tronco de sobreira e garabullos de pino.